دلمان با تو لرزید

 
 آوای خزر - آزاده بابانژاد: خبر از زلزله بود و "زلزله" ای به پا کرد، کرمانشاه لرزید و سابقه نداشت که چنین زلزله ای را شاهد باشد، دلمان لرزید که خبر پر از اندوه بود و تصاویر اولیه حکایت از واقعه ای تاسف برانگیز داشت، دیار استقامت و غیرت! نمی خواستیم صبح دوشنبه 22 آبان خبر از کشته و مصدوم شدن شمار زیادی از هموطنانمان بر اثر زمین لرزه را بشنویم و آن تصاویر دلخراش را ببینیم اما شنیدیم و دیدیم و با گریه های مردمانت گریستیم.

به عکس فرزندانت خیره شدم بارها و بارها، و خود را زیر آوار تصور کردم بارها و بارها، و جای مادری که پیکر بی جان فرزندش را در آغوش داشت و جای خواهری که به دنبال برادرش زیر آوارها می گشت و جای آن زن جوانی که به دنبال همسرش در میان کشته ها می گشت. پدری را دیدم که با همه غرورش در مقابل مرگ همسر و فرزندانش کم آورده بود و چون کودک می گریست و پسری که به دنبال کوله پشتی اش بود! من بارها اشک ریختم و نمی خواستم تو را اینگونه در صدر خبرها ببینم، من برای مظلومیت تو اشک ریختم.

کرمانشاه عزیز! تو دیار اسطوره های صبر و استقامتی، نزدیک به 10 هزار شهید و 20 هزار جانباز را تقدیم انقلاب کرده ای و به بدرقه 170 هزار رزمنده رفته ای، ای سرزمین قهرمانان و غیورمردان، مرزنشین سرزمین آریایی، حافظ اقتدار میهنم، این روزها روزهای جهاد است، می دانی چه می گویم؟ موشک باران روزهای حماسه را به یاد داری؟ 1200 بار زیر حملات موشکی بعثی ها ماندی و با هر چه در توان داشتی جنگیدی، یک وجب از خاک میهنت را که نه، ذره ای از خاک میهنت را با همه دنیا معاوضه نکردی. تو همانی با همان غیرت و جسارت.

از آمار کشته ها و مصدومان دیارت نمی گویم، می خواهم بگویم که صبور باش مثل همان روزهایی که خودت بهتر می دانی، به فرزندانت بگو آب و برق و گاز هم وصل می شود، پتو و خوراکی و وسایل گرمایشی هم می رسد، ببین! خبری از دشمن نیست، اینجا همه دوستان تواند، از شمال و جنوب و شرق کشور به گوشه غربی آمده اند برای دست یاری دادن به تو و فرزندانت، دیار قهرمان من! باز هم صبور باش.

می دانم سرما اذیتت می کند، غذای گرم میخواهی، می دانم عزیزی را از دست داده ای، می دانم چشم امید داری تا جگر گوشه هایت را بیابی، برای مصدومانت دعا می کنی، گمشده هایت را جستجو می کنی، "ام یجیب" میخوانی، با تنی رنجور گوشه ای نشسته ای و به سرنوشتی نامعلوم خیره شده ای، روزگارت را سیاه می بینی، گریه امان تو را بریده است و دلت خانه و زندگی خودت را می خواهد، من نیز با تو همدردم اما باز هم صبور باش.


دیار مردان و زنان حماسه ساز، ای سرزمین غیرت و شکوه! نبینم که زیر بار این مصیبت کمر خم کنی، تو باید استوار باشی و دوباره از نو شروع کنی، دلت را به امید گره بزن، نمی خواهم همه چیز را فراموش کنی که این توقع بزرگی است، اما می خواهم که واقعیت را بپذیری و آرام باشی، می خواهم همان جهادگر روزهای رزم و خطر باشی، همه به کمک آمده اند از اینجا مازندران شمال ایران تا گوشه گوشه کشورم، این روزها همه نگاهها به توست، نگران نباش، اوضاع بهتر می شود، فقط صبور باش.

خانه ها دوباره ساخته می شوند، می دانم که تو می مانی و خاطراتت و اندوه و غمی سنگین که طبیعت برایت رقم زده است، می دانم که سخت میتوانی با شرایط جدید کنار بیایی، می دانم که گرفته ای، باز هم می دانم که هوا سرد است، می دانم دو شب است که در چادر خوابیده ای و برایت سخت گذشته است، نگاه کن! تیم امداد و نجات رسیده است، ارتش و سپاه شبانه روز پای کار هستند، بیمارستانهای صحرایی به راه افتاده اند، "زهرا" به دنیا آمده است، چه چیزی بهتر از این که رهبر انقلاب دستور سریع رسیدگی به آسیب دیدگان را داده است، رئیس جمهور هم آمده است، وسایل مورد نیاز آرام آرام می رسند، اوضاع اندکی بهتر شده، کارها دارد به خوبی پیش می رود، کم کاریها و شاید سهل انگاریهایی هم هست اما شرایط اینطور نمی ماند، می دانم بسیار خسته ای و رنجدیده، ببین! امروز هم خورشید طلوع کرده است و به تو لبخند می زند، بیا و غمهایت را آرام کن و باز هم صبور باش.

این روزها دیدنی تر از طاق بستان، پارک شیرین، شکارگاه خسروپرویز، تالاب هشیلان، باغ پرندگان، پارک کوهستان، غار قوری قلعه و جنگلهای ارسباران و چشمه ها و دشتهای زیبایت؛ صبر و استقامتت بسیار دیدنی است و من اشکهایم را پاک می کنم، و برایت دعا می کنم که صبور باشی.

انتهای پیام/ 1354