به گزارش آوای خزر از ساری، تاریخ هشت سال دفاع مقدس را که ورق بزنیم، به صفحاتی می رسیم که پزشکان، پرستاران و امدادگران زیر باران خمپاره و گلوله، بر بال های زخمی رزمندگان مرهم می گذاشتند و برای نفس های به خس خس افتاده از بوی تند خردل ، هوای تازه می شدند، امدادگرانی که زیر سایه سیاه جنگ، به دنبال رد سفیر گلوله در پیکر رزمندگان بودند.
آفتاب به منتهی الیه آسمان اردوگاه شهدای مازندران رسیده است اما گرمای هوا همچنان ادامه دارد، برآن شدیم به سمت سوله بهداری اردوگاه برویم تا ازحضور پرستارانی که به مناطق عملیاتی آمدند، خبری بگیریم. پرستارانی که خدمت به زائران شهدا را ، خدمت به شهدا می دانند.
خدیجه حلیمی کارشناس پرستاری اعزامی از درمانگاه تاسوعای بابل ، با 23 سال خدمت و با اینکه دومین بار است برای خدمت به زائران شهدا به مناطق عملیات آمده از فضای معنوی اینجا می گوید و تعریف می کند: با اینکه شرایط سخت است و با کمبود امکانات مواجه هستیم اما خدمت کردن به زئران شهدا حال خوبی به آدم دست میدهد.
پرستار اردوگاه شهدای مازندران سختی کار را با حال زائران پرشوری که پا به قدمگاه شهدا می گذارند، گره می زند و از خواسته اش می گوید: دلم می خواهد دو پسرم که از نسل چهارم انقلاب هستند را به اینجا بیاورم تا ازنزدیک مناطق عملیاتی را ببینند و رشادت های شهدا را لمس کنند.
عید است و خانم حلیمی مادر یک خانواده چهارنفره، در لباس پرستاری به دور از خانه و خانواده، مشغول خدمت بی منت به زائران شهداست و آن را یک افتخار برای خود می داند.
وقتی از او می پرسم با چه هدفی این شرایط سخت را قبول می کنید و همچون پرستارهای دوران جنگ به این مناطق می آیید؟ با نگاه معناداری می گوید: در این چندروزی که اینجا هستم ، یک بار فرصت شد برای بازدید از منطقه عملیاتی به شلمچه بروم آنهم در امنیت کامل ، بدون آنکه خبری از باران گلوله و خمپاره باشد همین کافیست برای بیعت با شهدا و ادای دین به آنها هدف دیگری نداشته باشم.
همچنین فرزانه محروق یکی دیگر از پرستارهای مستقر در بهداری هم صحبت می شویم پرستار بیمارستان ولایت ساری که اولین بار است به منطقه اعزام شده، با اشک و بغض با ما حرف می زند ومی گوید: قبل از اینکه به مناطق عملیاتی اعزام شوم، نمی دانستم که در راهیان نور و در اردوگاه، بهداری وجود دارد.
من هم هیچ ذهنیتی از کار در اینجا نداشتم اما وقتی خودم پرستار شدم ، با لطف و عنایت شهدا برای اولین بار در لباس پرستاری ، خادم زائران شهدا شدم و به منطقه آمدم.
پرستارجوان اردوگاه شهدای مازندران از عنایت شهدا که باعث شدند برای اولین بار قدم به کربلای ایران بگذارد، می گوید و با خاطره ای ادامه می دهد: 6 ماه پیش با شهید ابراهیم هادی آشنا شدم زندگی نامه، دست نوشته ها و خاطرات این شهید را خوانده بودم، توی ذهنم ابعاد زندگی شهید را مرور می کردم. یک شب، شیفت بیمارستان بودم که همکارم آمد و گفت برای ماموریت به جنوب انتخاب شدی. اصلا در آن لحظه با اینکه مشکلاتی هم داشتم، نتوانستم نه بگویم . یا حتی برای آمدن به اینجا فکری کنم. انگار همه چیز از قبل برنامه ریزی شده بود.
پرستاری که دلش برای بازدید از منطقه پر می کشد از حال زائرانی می گوید که وقتی از منطقه برمیگردند: دو مراجعه کننده داشتیم که به دلیل گرمازدگی به بهداری مراجعه کرده بودند .
یکی از زائرانی که میگفت بار اولی هستم روی چادرش عکس شهید ابراهیم هادی را چسبانده بود، به او گفتم :این شهید را می شناسی؟گفت :بله. گفتم میدانی در کانال کمیل شهید شده؟ زائر گفت: اتفاقا از آنجا آمدم گفتم عکس و فیلمی از آنجا گرفتی ؟ که موبایلش را در آورد و فیلمی که از منطقه گرفت را به من نشان داد، آنقدر غرق فیلم و روایتگری روای آن منطقه شدم، یادم رفت سرم زائر تمام شده بود را از دستش در آوردم تا اینکه خودش به من گفت سرمم تمام شده قبل از آن توی ذهنم به شهید ابراهیم هادی گفته بودم من نمی توانم آنجا بیایم ، ولی خودت محل شهادت را به من نشان بده.
خانم محروق از لحظه ای می گوید که قدم به خاک شلمچه گذاشت: در این چند روزی که در اردوگاه شهدا هستیم، یک بار فرصت شد به شلمچه برویم.از لحظه ای که پا به شلمچه گذاشتم در جستجوی کانال بودم که کجاست.
از خادمین آنجا که پرسیدم گفتند در این مسیر نیست و صد کیلومتر با شلمچه فاصله دارد. ناامیدانه وارد حسینیه شهدای گمنام شلمچه شدم تا اینکه چشمم افتاد به جمله ای از شهید ابراهیم هادی، با اشک به زیارت شهدای گمنام حسینیه رفتم.
پرستار بیمارستان ولایت ساری از شور و هیجان زائرانی حرف می زند که وقتی به آنها مراجعه می کنند، خستگی برایشان معنا ندارد، او می گوید: زائرانی که به بهداری مراجعه می کنند، اکثرا جوان هستند و بار اولی است که به منطقه می آیند مثل خود من. اشتیاق و هیجانی که در زائران راهیان نور است ، باعث می شود ما هم سرذوق بیاییم.
خانم محروق با اشاره به این مطلب که سختی کار در بهداری مناطق عملیاتی ،قابل قیاس با ذره ای از سختی رزمندگان دوران دفاع مقدس نیست با بغض ادامه میدهد:« ما نمی توانیم به دوران دفاع مقدس برگردیم و بگوییم سختی آن ها را درک کرده ایم. شاید سختی که در اینجا داریم سختی جدیدی باشد اما شهدا ایمان شان قوی بود که توانستند آن را تحمل کنند ، اگر هربار به منطقه عملیاتی بیایم و در بهداری مشغول به کار شوم ، باز هم ذره ای از سختی که شهدا درک کردند را نمی توانم درک کنم. برای همین سختی کار در بهداری را دوست دارم وشاید قطره ای باشد از سختی که شهدا برای ما کشیدند.»
پرستار مستقر در بهداری سپاه کربلا در اردوگاه خرمشهر،خدمت به زائران شهدا را حسی غیرقابل وصف می داند و با این جمله تشبیه می کند "همچون تشنه ای که به آب میرسد"، و در ادامه خاطرنشان می کند: ما امنیت خود را مدیون شهدا میدانیم در جامعه امروزی کسانی هستند که مانند شهدا عمل می کنند و برای برقراری امنیت جان خود را می دهند. این امنیت براحتی بدست نیامده است و ما باید خدا را بابت آن شکر کنیم.
