عید فطر؛ توشه‎ای برای آخرت

 

آوای خزر- یادداشت/ علیرضا یونسی رستمی: عید از عود است به معنی بازگشت (از گناه و معصیت) و فطر یعنی فرد به فطرت خود برگردد. بعبارتی بازگشت انسان به اصل خویش – و این بازگشتِ (آدمی به فطرت پاک) عید تلقی میشود . چونان كه محمد بلخي در آغاز مثنوي معنوي فرمايد: هر كسي كو دور ماند از اصل خويش / باز جويد روزگار وصل خويش ... یعنی مومن روزه دار با بهره گیری از فضایل ماه مبارك رمضان خود را از غیرِ حق پاک و - بمثابه روزی که از مادر متولد شد - تازه و نو گردانیده است و در این روز، جان او از غنچه ي فروبسته به گلي شکوفا بدل می شود– و وجودش نگارستانی عطر آگين از گل و ریحان و لاله و سنبل می گردد و اینجاست که تازگی در بهار جان آدمی پدیدار می شود و روز عید فطر، توشه بجا مانده از رمضان به حساب آخرتش افزوده می شود.

... و اما درتفسیر رمضان که آن را ظاهری و باطنی است. ظاهر رمضان، نخوردن ، نیا شامیدن و رعایت اعمال روزه داری است.  اما باطن رمضان آثاری است که از روزه داری حاصل می گردد. در اینجا مولانا تعبیر زیبایی از این بهره معنویِ حاصل از روزه داری دارد و تعبير آن این است که: شما از شر شیطان نفس رها شده و با فرشتگان که نشانه ای از پاکی وصداقت است نزدیک می شوید. ایام ظاهری رمضان که در طول یک ماه قمری تجلی می یابد به اتمام می رسد. زیرا ایام بقا ندارد اما کسب معرفت از این یک ماه باقی و ابدیست.

لسان الغيب شمس الدين محمد حافظ شيرازي فرمايد: بیا که تُرک فلک خوان روزه غارت کرد/ هلال عید بدور قدح اشارت کرد/
ثواب روزه و حج قبول آنکس برد/  که خاک میکده عشق را زیارت کرد

تُرک فلک بی رحم است، ماه و سال و قرن و عمر را می برد و اصلا همه چیز را کهنه و فرسوده می سازد . اما کسی به سعادت و معنویت ماه رمضان می رسد که در این ماه، زنگارها از قلبش زدوده و ممتازشود تا آينه اش غماز شود و از تمنیات و مشتبهات و آرزوهای بی حاصل دوری گزیند. با خود ، با خدا و با مردم صادق گردد و راستي و درستي پيشه كند. در یک کلام؛ اگر فقط خدا را بندگی نماید چنین کسی به ثواب حج قبول می رسد حتی اگر به مکه نرفته باشد. لذا کسب معرفت را تُرک فلک نمی تواند غارت نماید.

آنچه از مکتب دين و از خرمن پرخیر و برکت روزه و نماز تعبير می شود کسب اخلاق و معنویت است. وهم چنین یکی از مهم ترین دستاوردها براي روزه دار مومن، كسب معرفت، فضيلت و رعایت اخلاق اجتماعی وخانوادگی است که در طول یک ماه ممارست وتمرین حاصل مي شود.
آنچه از مراتب فوق بر مي آيد اين است كه ماه رمضان، ماه خود سازي وتهذيب نفس و زدودن زنگارهاي درون و نزديكي به خداست. در چنين شرايطي، آدمي در تلاش است تا از انديشه، اعمال، افعال، گفتار ناپسند و غير رضاي پروردگار اجتناب نمايد و اينجاست كه وجودش سبب خير، رحمت و آرامش و الفت ميان ديگران مي گردد.

اما آن چه نگارنده اين سطور را بر آن داشت كه در اين باب اشارتي بنمايد، به اتفاق روز قدس از سوي كساني باز مي گردد كه قطره وار و كوچك اگر چند از درياي خروشان مردم شريف و روزه دار تهران بودند اما از دريا نبودند و از بحر معاني ماه صيام، مرواريد فضيلت صيد نكردند و آن توهين آشكار و برخورد غير اخلاقيِ ناشايستِ غير عقلي، غير عرفي و غير ديني را بنام دين با نماينده اكثريت همان مردم روزه داري نمودند كه در گرماي تابستان و با دهن روزه در حال اداي وظيفه ديني –  ملي و اخلاقيشان يعني دفاع از ملت مظلوم و مبارز فلسطين بوده اند – با رئیس جمهور محبوب مردمي كه هنوز اين احساس را دارند كه اثر مركب انگشتشان در روز 29 ارديبهشت 96 همچنان تازه و با قي است.

آب بزن چشم هوسناك را/ با نظر پاك ببين پاك را/ آنکه در اين پرده، گذر يافتست/ چون سحر از فيض نظر يافتست

انتهای پیام/