به گزارش آوای خزر،همه چیز در بیست و ششم می در چنین روزی اما دو سال پیش پایان یافت. فینال لیگ قهرمانان اروپا برابر لیورپول در کی‌یف بود. تصمیم از قبل گرفته شده بود. قرار نبود تغییری اتفاق بیفتد. رییس باشگاه برای پروژه جدید برنامه ریزی کرده بود. زین الدین زیدان برای ماندن ابهام داشت چون می دانست گلزنش قرار است به تورین برود. با این حال هواداران از آن اطلاع کامل نداشتند. به همین خاطر اظهارات رونالدو پس از جشن قهرمانی سر و صدای زیادی به راه انداخت. ستاره پرتغالی گفت: “بودن در رئال مادرید خیلی خوب بود. اکنون زمان لذت بردن است.” کلمه “بود” به یک بمب خبری تبدیل شد. در جشن سیزدهمین قهرمانی در لیگ قهرمانان هواداران با نارضایتی می پرسیدند: “آیا حقیقت دارد که رونالدو می خواهد مادرید را ترک کند؟” این موضوع حقیقت داشت.

یک روز بعد در جشن برنابئو که به منظور قهرمانی در لیگ قهرمانان گرفته شده بود مهاجم پرتغالی این موضوع را به هواداران گفت. او اظهار کرد: “برای من بازی کردن در بزرگترین باشگاه جهان یک افتخار بود.” بالافاصله همه هم تیمی هایش فریاد زدند: ” کریستیانو، بمان!” شانس از دست رفته بود. اختلاف میان بازیکن و رییس باشگاه اجازه نمی داد درباره این تصمیم دوباره صحبت شود.

نکته آشکار این است که دو طرف در این جدایی انگار فرزندان خود را از دست داده بودند. مهاجم پرتغالی پس از آن قهرمانی در لیگ قهرمانان را تجربه نکرد و حتی به یک فینال هم با یوونتوس نرسید. البته برابر اتلتیکو مادرید هت‌تریک کرد که هواداران رئال مادرید آن را به نحوی جشن گرفتند که انگار بازیکن خودشان است. رونالدو حتی نتوانست برنده توپ طلا شود. از لحاظ ورزشی مادرید خیلی چیزها را پس از جدایی ستاره پرتغالی از دست داد. در یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان شکست خورد و لالیگا را در ماه مارس از دست داد. این تیم تنها توانست فاتح جام جهانی باشگاه‌ها شود. سفیدپوشان در این فصل هم در عربستان فاتح سوپرجام اسپانیا شدند. 

از لحاظ آمار میانگین گلزنی نبود رونالدو بیش از همه احساس می شود. در دوران این بازیکن (2009 تا 2018) سفیدپوشان میانگین 2.66 گل در هر بازی را به ثبت رساندند. فصل گذشته این میانگین به 1.77 کاهش پیدا کرد. این در حالی بود که کریم بنزما خود را پیدا کرد و توانست 30 گل به ثمر برساند اما شرایط مانند گذشته نبود.

انتهای پیام/1005

منبع: ایسنا