سعید منصوری- آوای خزر: مازندران مدتهاست اسیر مدیریتی است که نامش «تنها» است اما ردپای او در همه پروژه‌های نیمه‌تمام استان دیده می‌شود. این بار صدای بلند اعتراض از صحنه‌ای رسمی بلند شد؛ جایی که دکتر شمس‌الدین حسینی، نماینده مردم رامسر، تنکابن و عباس‌آباد در مجلس، در حمله‌ای بی‌سابقه، کم‌کاری و تعلل آقای تنها، نماینده شرکت زیرساخت در مازندران را به شدت به چالش کشید.
اعتراض صریح به هدررفت ۱۳۰ میلیارد
نماینده غرب مازندران در این جلسه خطاب به تنها گفت: «مگر در سال ۱۴۰۳، ۱۳۰ میلیارد تومان برای این پروژه پرداخت نشد؟ یک قران خرج اینجا کردید؟ حالا دوباره دنبال پول بروم؟! تکرار نکنید این حرف‌ها را! چه آقای تنها باشد، چه آقای بازوند و چه خانم فرزانه صادق وزیر؛ همه متعهدند که پروژه را اجرا کنند».
او ادامه داد: «وزیری که عرضه نداشته باشد پروژه‌ای را که پولش را گرفتیم اجرا کند، به درد چه وزارتی می‌خورد؟ مخصوصاً در خصوص این دو پروژه دیگر قدمی برنمی‌دارم، چون ۱۳۰ میلیارد تومان آمد، بردند، جای دیگر خرج کردند؛ حالا خودشان باید انجام دهند».
از سه‌راهی جویبار و پل سقید تا رامسر؛ تکرار وعده‌درمانی
قصه امروز مازندران تنها به رامسر و کلاردشت ختم نمی‌شود. شرق استان هم سال‌هاست قربانی همین چرخه معیوب است. پروژه پل سه‌راهی جویبار و پل پل سفید نمونه‌ای روشن از وعده‌های بی‌پایان و عمل صفر است؛ طرحی که بارها وعده افتتاح گرفت اما هر بار نیمه‌تمام رها شد.
الگویی که در سه راهی جویبار مردم را گرفتار کرد، امروز در رامسر، تنکابن و کلاردشت تکرار می‌شود؛ و نام مشترک همه این عقب‌ماندگی‌ها مدیریتی است که با تکیه بر بی‌عملی، آینده توسعه مازندران را گروگان گرفته است.
وقت تغییر است؛ مسئولیت با وزیر
دیگر هیچ بهانه‌ای پذیرفتنی نیست. وقتی یک نفر به نام «تنها» سال‌هاست پروژه‌ها را زمین‌گیر کرده و نتیجه‌ای جز نارضایتی عمومی و عقب‌ماندگی توسعه نداشته، مسئول مستقیم این وضع وزارت راه و شهرسازی است.
خانم فرزانه صادق مالواجِرد وزیر راه و شهرسازی و آقای هوشنگ بازوند مدیرعامل شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل و نقل کشور باید پاسخ دهند: چرا مدیری که حتی نمایندگان مجلس از ناکارآمدی‌اش فریاد می‌زنند هنوز بر صندلی مانده است؟ ادامه حضور آقای «تنها» یعنی ادامه رکود در مازندران. اگر وزارتخانه شجاعت تغییر ندارد، باید مسئولیت همه خسارت‌ها را بپذیرد.
امروز مجلس هشدار داده است، فردا این صدا از شهرهای مازندران بلند خواهد شد. یک «تنها» کافی است تا یک استان را عقب نگه دارد؛ اما یک تصمیم قاطع کافی است تا این قفل باز شود.
انتهای پیام/
